Desexando voar...

E fai xusto un ano, un ano dende que deixei abandonado este espazo que contaba con que fose a miña vía de escape, o meu aire fresco ao teclear repetitivo de letras que forman palabras, frases, liñas, columnas... Non por falla de interese, que me interesa máis que nunca, pero as veces, diminutos trasgos se meten na túa vida roubando, case sen darte conta, as ilusións de ir máis alá, de voar, da liberdade... e non, antes de que haxa malinterpretacións, non me refiro a ninguén físico. É algo que vai máis alá. 

E non, non o vou permitir. Vou seguir levantándome cada mañá co mellor dos sorrisos, Vou saír a rúa pensando en positivo. Vou ser auga en cada momento... por min. Vou buscar a felicidade en cada detalle. Vou interpretar cada situación como: "se algo pasa, é por algo". E prometo, desta si, deixarme levar máis. Facer o que me peta porque nese momento me fai feliz, sen pensar máis alá. Vou bailar máis, rir máis, leer máis, escribir máis... só polo pracer de facelo. Desfrutar da vida a pequenos grolos para saborear o mellor dela. Momentos malos sobran e veñen por si sós. Hai que aproveitar as ocasións felices que a vida che agasalla, que igual non son tantos, nin a vida é tan longa.

Vaites! Que me disperso... seguindo co tema do blogue, non pensedes que estiven quieta, teño unha manchea de fotos, agora toca porlle texto (un día destes). Tamén teño en mente moitos recunchos que coñecer, descubrir e redescubrir... só falla unha cousa: o tempo. Como para que enriba nos rouben unha hora!

E con este monólogo... deixome levar e que a lúa me alumee!