Rendida ao sisear...
Segundo di o cartaz da entrada, ata o mirador das Pozas son unhos 3,8 quilómetros, (eu non digo nada). Tras andar un tramo de camiño, chégase a unha zona na que unha ponte atravesa o río Castro Laboreiro, un fermoso espazo no que deterse, a ida ou a volta, pero sen dúbida deterse. Eu optei por determe á volta.
O tramo do camiño discorre moi preto do cauce fluvial e conta con moitos espazos de sombra, que ben se agradece. As vistas e o camiño son un pracer para os sentidos. Cada recuncho conquista por un ou outro motivo, merece a pena percorrelo sen presa, ollando cada recuncho. Por se vos animades, en certo punto do camiño hai unha porta que parece atrancar o paso, pero vós, para adiante.
Tras unha intensa subida chégase a... onde deben estar as pozas, deben, porque, digamos que o tramo estaba demasiado a monte para as miñas pernas núas e o sisear (ou eso parecía) das serpes non me deron moita confianza, así que quedei coas ganas desa panorámica que se repite na rede. Así que xa voltarei...
O regreso, para abaixo todos os santos axudan... e o mellor, o descanso final, baixo esa ponte da que vos falei. Elixo unha das pedras que emerxen do río, todas perfectas para tumbarse nelas e relaxarse. A soas, o curso do río e as tranquilas pozas que aquí se forman convidan ao baño.
Pecho os ollos. Sinto o murmurio da auga, o susurro das árbores ao mover as súas polas, os chíos dos páxaros... a natureza no seu estado máis puro. Fluir. Fusionarse. Desaparecer. Sentimentos encontrados que non quero abandonar.
Aluméame luniña