Peregrinando ao San Miguel...

Peregrinando ao San Miguel, chova ou faga sol…

O San Miguel… romaría popular que se fai no Coto de Novelle, espazo pertencente a Castrelo de Miño, Arnoia e Cartelle, e onde centos de persoas se citan no sábado de maio próximo a festividade do santo para encontrarse con amigos, familias e, como non desfrutar da boa gastronomía.

Lembro esta romaría dende cativa. Durante o sábado en cuestión, dende primeira hora a mañá o ruido característico dos tractores marcaban o son do desfile cara o Coto cargados con bancos, mesas e as primeiras viandas para ir petiscando e facer fronte á maña á espera de que chegase  á hora de xantar. O sitio xa era recomendado telo reservado dende días antes.

Compre buscar espazos entre árbores que permitan colgar un toldo, por se fai sol… ou por se chove. Clima extremo que se soe dar nesta data. Lembro de anos a chover e converterse os camiños e o monte en pistas de barro e outros… cunha seca e unha polvoreira… pero non se pode fallar (sempre que as circunstancias o permitan).

Pero o San Miguel é moito máis. É “un sentimento”, como reza algunha frase comercial que se escoita nestes días. É a convivencia de familias que gardan esta data na axenda para desfrutar da comida campestre, de amigos que fai tempo que non se ven e acoden ao Coto e, por casualidade ou sen ela, se atopan e póñense ao día das súas vidas. Dende toda a xeografía chega xente e… algo terá, que procuran non faltar. Os que acuden por primeira vez, repiten, ou eso prometen.

Pero antes de que este espazo se encha de xente, de rebumbio, de arrecendo a churrasco e risas, tamén está ben descubrilo valeiro, as ruinas do que foran adegas, cuadras e algunha vivenda.

Un paseo entre restos de pedras pola que soben enredadeiras, no medio das que medran árbores e os castiñeiros medran rexos sen importar portas nin ventas. O engado doutro tempo que novamente nos traslada a un pasado rural que non voltará.

Non podo acabar sen decir que para min sempre estará ligado a unhos tíos especiais cos que ía de nena. Pareceme que o sábado poderei espertar e escoitar o ruido dese tractor (si, aquí no pobo coñecemos á xente polo ruido dos seus tractores) e as empanadillas caseiras que facía a tía, e que sempre reservaba algunha “especial” sen cebola para min. Agora non estarán, pero seguro que de algunha maneira si o farán. Á súa saúde, medio vasiño de viño da casa e unha empanadilla sen cebola.  

Aluméame luniña...e Bo San Miguel!