Cambio zapatos de tacón 

por botas de montaña...

Tras unha noite de zapatos de tacón, estrenos, tapas e copas, impuñase unha saída en contacto coa natureza  (xa planeada, e cando organizo algo non me gustan os cambios). Facía tempo que me apetecía descubrir e adentrarme no Xurés, pero mellor non empezar ao tolo e ir pouco a pouco, ademais, o tempo no acompañaba e non me apetecía saír nos xornais. 

A ruta elexida foi a do Río Mao, unha ruta circular de 4 quilómetros, aproximadamente, con saída e chegada a Escusalla, Ludeiros, Lobios.

O punto de partida, a Escusalla, parecía estar envolto nunha brétema misteriosa, como misterioso é todo o que rodea a súa historia. Segundo os rexistros, a casa ergueuse no século XVIII polo Abade de Manín, José Martínez y Parga, un párroco cun alto poder económico. Nesa época tamén se construíu a capela de San Xosé (Santorum D Joseph) unha das primeiras dependencias que se poden ver e tamén unha das que espertan máis inquietude cando se entra nela. 

Din dela que nela habita unha pantasma chamada "Marrequiño", un fraile sen cara que se aparece acompañado de dúas mulleres. Din as lendas que é a pantasma dun cura do século XVIII que vivía na casa e que tras contratar a albaneles para diferentes arranxos, matábaos para non pagarlles e os enterraba no patio. Así, as noites, a figura do abade aparece acompañado das ánimas de todas as vítimas polas dependencias da casa.

Son moitas as estancias que se poden visitar, semidurridas, coa vexetación invadindo e marcando territorio a decote.  Trala capela e un patio central cunhas rexas columnas marcando espacio, hai unha adega e recintos que se supón que foron calabozos. Deixándose levar ata a parte de atrás vese o que foi a base dun fermoso balcón que ofrecería aos seus habitantes unhas fermosas vistas que hoxe son o encoro de Lindoso.

Cécais a suxestión, cecáis as brétemas dun día gris e a choiva miúda, pero as sensacións que transmite co seu aspecto abandonado, as enredadeiras subindo polos muros, ás árbores medrando sen trabes no medio das estancias... e realmente "especial". Pero para elo, hai que visitala coa mente aberta.

Tras a visita, toca empezar a camiñar. A unhos 100 metros da Escusalla iniciase un fermoso sendeiro no que a paisaxe autóctona con castiñeiros, piñeiros, acivros, salgueiros, bidueiros... conforman o marco paisaxístico.

Unha vez se chega ao río aparece o primeiro dos muíños restaurados, o de Flores. O roteiro discorre pegado ao río e aínda que se vaía facer camiño, aconsello deterse, observar e respirar. Mirar aorredor para poder ver o que a natureza regala a través das árbores e o discorrer da auga. Un discorrer que por veces conforma pequenas fervenzas, rápidas e cristalinas pozas de auga que, de seguro con bo

tempo invitarían ao baño (aínda que a Lobo a época do ano é o de menos e máis dun chapuzón se deu).

A omnipresencia da auga foi nese día máis, se cabe, aínda máis destacada. A choiva miúda coa que comenzou a camiñada por veces se converteu en máis intensa, pero a sensación de paz e tranquilidade non podía máis que ir en aumento. Como se a choiva purificase e levase con elo todo o malo, todos os malos pensamentos e as vibracións hostís que puideran empañar a miña vida.

Tras percorrer gran parte do río, comenza a ascensión, cunhas fermosas vistas ao val do río Mao e a Serra de Quinxo e, novamente Escusalla. Antes de emprender a volta, pódese facer un parón na área recreativa e deterse a ver a visión que o encoro de Lindoso ofrece.

É a miña primeira "incursión" ao Xurés e espero que non a última. O día serviu para un novo encontro coa natureza e conmigo mesma. Un día para desbotar o malo e ser positiva. E, por se non o sabedes, a choiva, ademais de mollar, purifica.

Aluméame luniña