Tal día coma hoxe...

Tal día coma hoxe, fai dous anos, Lobo e máis eu puñamos mochila ás costas e emprendíamos ruta. Unha ruta que, como unha constante na miña vida, poucas persoas sabían que ía facer e foi no último momento cando o fixen “público”, e a non demasiada xente. Por eso de non preocupar nin que ninguén tentase (dende o cariño) quitarme a idea.

Tal día coma hoxe comezábamos o Camiño. O noso Camiño. Mochila e alforxas preparadas para facer fronte a cinco (si, no noso caso cinco*) etapas que sabía onde acabarían pero non como. Do que si estaba segura é de que non tiña presa por percorrelo. O motivo? Non hai un só: relixioso, atoparme, pensar, camiñar, buscar unha conexión, satisfación persoal…

Foron cinco etapas nas que houbo tempo para todo. Descubrir paisaxes fermosas, momentos nos que desfrutar da soidade, espazos nos que meditar, medo a non seguir o Camiño marcado, anécdotas con Lobo (venme a cabeza cando saíu dun campo de millo, en todo o seu esplendor, sen as súas alforxas ou como os “amigos camiñantes” sabían se pasáramos facía pouco polos pobos en función do ladrido dos cans do lugar)… e a xente, a xente do Camiño.

Alén da que compartimos parte das etapas, a que saía ao noso paso, coas que cadrabámos nos albergues, os hospitaleiros… unha chea de persoas de diferentes recunchos, de países que ían dende o Xapón a Australia, pasando por Alemaña, Italia ou Portugal e, por suposto, España. Aínda que aí o protagonista foi Lobo. Mimadriña a de fotos nas que debe saír! Mágoa de non ter eu retratos da cada cara, cada sorriso e cada xesto de amizade que recibimos.

Tiven tempo para falar conmigo mesma, para ordear a miña cabeza… aínda que de pouco me servíu, porque logo é a vida a que marca o Camiño como ela quera. Se me paro a pensar, son moitas as imaxes que me veñen, as sensacións indescriptibles, ese desexo de que non acabase e a tristura ao pensar que chegaba ao seu final, querendo alongalo camiñando máis paseniñamente.

Quédome con unha que resume todo.

A chegada ao Obradoiro, o momento en que lle dixen ao ouvido a Lobo: “chegamos Lobo, chegamos”, e el, como se me entendese (pensó que ata sorriu), comezou a darme lambetazos na cara para secar as miñas bágoas. Bágoas de emoción ou de final de algo que supuxo un pequeño gran reto persoal. E como os que alí xa estaban, tras o seu Camiño, se achegaban para dar a noraboa.

Mágoa que se nos esté complicando o de repetir experiencia… pero haberá tempo, de seguro.

Bo Camiño!

Aluméame luniña

*O tema albergues e animais está moi pouco preparado. Algúns deles non admiten animais e, hoxe en día, penso que é un grande erro. Cada vez hai máis xente que fai o Camiño cos seus compañeiros e sería boa idea que se aceptasen. Penso que ningún de nós pide “durmir con eles”, pero si un espazo onde eles poidan facer noite ou, polo menos, que os acepten.