O paraíso do raigame...

Sempre pensei que non había que ir moi lonxe para atopar paraísos, Enténdase por paraísos lugares fermosos e tranquilos; segundo certas relixións, lugares onde viven as almas dos xustos trala súa morte e onde gozan de felicidade completa.

Pero os paraísos son moito máis que imaxes de postais; son sentimentos. Os sentimentos que che producen chegar a eles e pechar os ollos, deixarte levar e non pensar. Gozar de cada paso que vas dando, de cada recuncho que aparece ante ti, dos sons que te rodean... E para min, un paraíso deses está onde está o meu raigame. Carballos, castiñeiros, amieiros, sabugueiros... conxuran para dar forma a un bosque máxico, engailonte, por veces escuro, onde os animais se acubillan e onde ti mesmo te podes esconder para fuxir Fuxir de axendas sen horas libres, do banal balbordo que ensordece e non deixa escoitar, de pensamentos negativos... e encontrarse, encontrarse co sosego, co son da natureza, con un mesmo.

Podes seguir o camiño marcado e ir adentrándote, eu aconsello pouco a pouco, nese mesto bosque, Non te marques un tempo, nin unha ruta. Só deixate levar por onde sintas que te chaman. Leva os teus pasos polo chan estrado de landras e bugallos, sube noiros e baixa muros se é eso o que te che peta. Achégate a coñecer todas e cada unha das adegas que emerxen de entre a terra. Que o seu aspecto non te bote atrás. Para a maioría delas o tempo non pasou en van, e agora non són máis que refugallos que lonxe quedan de todo o que nelas se vivíu. 

Muros e tellados derruidos no que fora o lagar e onde as cubas de madeira gardaban o viño que con tanto esforzo e agarimo conseguían os colleiteiros, son a cruel metáfora do que ocorre no rural, aquí como en toda Galicia. 

Pero sempre queda quen tire e aposte polo raigame. Pedra, madeira e algún apaño máis actual, deixa entrever certo rexurdimento, certa ansia por recobrar, alomenos durante as fins de semana, un pouco daquel pasado que nos deixa encontrarnos con nós mesmos e ser nós mesmos. Sen máscaras.

Senta nun banco de pedra, pensa no pasado e deixate invadir por el. En cando ese monte rezumaba de vida. Dende a vendima ao trasego e as festas aorredor dunha lareira na que os contos e lendas se convertían en protagonistas e xunguían á xente acompañadas polo viño e o que caíse na grella.

Pensa en xente vestida con mandís, boinas e pantalóns de pana. Nesa fotografía en branco e negro que todos temos en mente. Na súa ledicia, aínda que cos seus problemas. Non había móbiles, nin redes sociais, nin tan sequera teléfonos, pero todos sabían uns doutros, porque se vían e falaban. E entón é cando me invade a morriña, a morriña de non escoitar, de non prestar atención, de non preguntar e querer saber máis. E voltar ao pasado é cousa imposible. 

Non miredes o reloxo, mirade o ceo e as nubes. Marcade o tempo segundo a necesidade que vos saía de dentro e non segundo as agullas.

E, se non me tomades por tola, abrazade unha árbore, sen vergoña, sen pensar, so sentindo. Non o digo eu soa. Seica hai estudos do beneficioso de facelo, de contaxiarse da enerxía da terra a través dun abrazo sempre tan necesario e cada vez máis escasos. (Beneficios e claves para abrazar unha árbore).

Alúmeame luniña