Castelo de Sande

Aguanta. Non te derrubes. Aguanta un pouco máis. Se non te viñeches abaixo en todos estes anos, non o fagas agora. Aguanta ata que aos que lle compete (todos) se poñan de acordo e che den o valor que ti mereces.

Se che serve de consolo, na miña mente e no meu corazón (e dou fé que no de moita máis xente) non vas esmorecer. Formas parte do "skyline" do lugar que me viu nacer e medrar. Es o* protagonista dunha chea de excursións e agochas un feixe de segredos de todo tipo e lendas. 

Lembro como eras o destino de moitas tardes de verán. Ata os teus pés íamos, de paseo ou en bici e, dende  alí, dábamos comezo ao non pouco arriscado e complicado ascenso en tramos, gabeando polas pedras, polo "mellor" camiño ata chegar a túa raíz. 

Unha vez alí arriba, sentíndonos felices de acadar a cumbre, desfrutábamos das vistas coa que a túa posición elevada nos agasallaba (e agasalla) e repoñíamos forzas en improvisadas merendas (cada un de nós, con 100 pesetas... menudo banquete facíamos!). Mirábamos, cheos de curiosidade, as marcas das pedras que che dan forma e esa ventá... que agocharías dentro? que contarías se as pedras falasen? que teñen de certo as lendas que nos contaban sobre ti? onde están a trabe de ouro? e a de ferro? e os teus túneles que comunicaban con outros lugares? Canto misterio envolves... e ese é un valor incalculable.

A miña xeración non foi a primeira en subir, en peregrinar ata a túa aba, sorteando pedras, pero cecáis sexa das penúltimas. Dichoso despoboamento! Non fai falla máis que mirar a un lado e ao outro e contar casas valeiras. Moitos dos que tiñan mil cousas que contar sobre ti xa non están, e a maioría dos que están xa non contan con folgos suficientes para gabear para verte de preto. Xente nova, pouca, moi pouca.

Pero ti segues aí, rexa e forte, medio cuberta por enredadeiras que, cecáis, conforman un natural corsé que non deixa que te veñas abaixo. Aí estás, observando o trascorrer do día a día dos que fican no pobo

e recibindo aos que imos de cando en cando, como un faro que alumea o raigame que nunca se debe perder de vista. Por eso, ao chegar, ao cruzar o cartaz que anuncia "Sande", a primeira ollada é a dereita, ao alto, e comprobar que segues aí, impasible ante o paso do tempo. 

Noites de treboada e lóstregos, tremores de terra, naturais e "non tan naturais", noites de lúa chea, aquelarres e meigas non puideron contigo. Por eso e por moito máis, aguanta. Non te derrubes. 

"Castelo de Sande

pernas de avión

cantas terras vexo

todas miñas son"

Aluméame luniña

* Para nós non é Torre, é Castelo