Era unha escapada pendente. Ou unha fuxida... unha fuxida do
tempo actual e o que o rodea. Un encontrarme a min mesma no mesmo corazón dun
espazo que, dende que mo descubriron, non podo deixar de voltar unha e outra
vez para respirar e ordearme.
A Cela, Lobios, Parque Natural Baixa Limia Xurés, é unha
recóndita aldea na que os bolos graníticos se fusionan coas vivendas dando
forma a un espazo senlleiro no que vale a pena perderse.
A igrexa de Santa María recibe a veciños e aos que ata alí
nos achegamos para deixar paso a un pobo que soubo adaptarse as condicións do
entorno e aproveitar eses bolos para que, dalgún xeito, formasen parte das súas
vidas.
Afectados polos recentes incendios dunhos días negros en
Galicia, os veciños son poucos. O futuro, o sorrir dunha cativa de 20 meses
que, con certo temor, aloumiña a Lobo mentres a nai me conta que nese día
tiveron que fuxir, co medo de cheo no corpo e sen saber se voltarían ao que é o
seu fogar. E eso, esté onde esté, é o máis importante. O fogar. De onde un
sinte que é.
Como debe ser sempre, tamén aquí é necesario deixarse levar
e sorprender polo recunchos da Cela. Polos seus canastros noutros tempos cheos de sustento, polos bolos que non
venceron a un pobo, senón que formaron e forman parte del, polas vistas dos montes e
montañas… sen reloxo. Só achégate e sinte como se o tempo se detivera. Sen presa. Pensa no
seu pasado, nas rúas cheas de vida.
E soña. Soña cun futuro do rural.
E soña. Soña cun futuro do rural.
Aluméame luniña
No hay comentarios:
Publicar un comentario