A ti, mamá.
Teño a data de hoxe anotada nun
papeliño. Como se tivese medo a esquecela ao igual que temo esquecerme de ti
(de vós). Repítome e digo que van 15 anos, 15 anos sen pronunciar dúas sílabas
sinxelas, pero cheas de significado: mamá. Déboche tamén escribir, pero doe pensar e recordar.
Lembrome perfectamente, como se
de onte se tratara, da última vez que as pronunciei. Lembro os teus ollos, a
túa mirada, e ese esbozo de sorriso debuxado nos teus beizos ao verme ao teu
carón, mans collidas, e un último suspiro. O derradeiro. Estabas cansa, cansa
de tanto loitar tras case dous anos de idas e voltas, e ese sorriso era de paz,
de que estivese tranquila, que ela ía estar ben e dende algún lugar me ía
coidar. Sorriso de confiaba en min, de que estaba preparada e que todo iría ben. Sorriso para que así a
recordase, sorrindo.
Tocábache descansar. Todo trascorreu
máis lento que con papá, pero seguido. Sen descanso. Sen apenas tempo de coller
folgos entre un final e unha diagnose que ti agochabas en silencio dende
demasiado tempo por protexerme. Sempre pensando nos demais. Igual de aí herdei
os meus silencios.
Sempre tentando sacando forzas.
Pero desta, nin as operación, nin as sesión de quimio, nin as tentativas de
radio, nin as longas semanas de hospitalización foron suficientes e novamente o
vencedor non era a parte do meu clan.
Diante túa (vosa), demasiado
calar; demasiado finxir; demasiado disimular. Todo está ben. Dor por dentro.
Bágoas as agochadas. Sorriso ao cruzar a porta. E esperanza. Esperanza ao ver como
o pelo volvía medrar deixando atrás a túa mirada inquisidora, cando os cabelos
quedaban enredados entre as pugas do peite. Nó na gorxa; nó no estómago, sentadas,
explicando, quitando importancia, de que todo ía saír ben. Compraríamos un pano
bonito mentres, se ela quería, e senón, o pelo, é o de menos, medra. Eu, sen
unha bágoa, firme e segura. Mentía. E aínda así esperaba que desta vez as novas
non fosen tan malas.
Non quero recordar máis ese
momentos, cada un deles segue a ser unha punzada no corazón. E hai días… e hoxe
non é un día tan bo.
Infancia. Correr ata o final do
patio. A bicicleta. “Ti vaste matar”. O teu pánico as cobras, que extendiches
ata tortu e que mantiñas aínda 30 anos despois. Arrecendo a comida de domingo,
cecáis algún postre. As historias da vida en Alemania, “de onde non debín volver”.
A espiña por non aprender a montar en bici. Contos na cama (cos teus finais
alternativos). A clave da organización. O teu
recetario e ensinanzas culinarias. As flores no xardín, no balcón, na terraza… “as
flores dan vida a casa”. O golpe da enfermidade de papá e o teu intento de
protexerme. A túa insistencia en que sempre estudiase, como el tamén quería. As
nosas visitas aos Milagros (lembro a última vez, ese esforzo por ir). O último
Nadal xuntas, no hospital. Sempre boa anfitrioa.
Fuches o complemento perfecto
para darme forma. Ensinachesme a ser muller forte. Coma ti. Esquivando sempre
eso de “ser filla de viúva” nunhos tempos nos que non era tan sinxelo.
Loitar e saír adiante. Nos malos
momentos, nos de tristura, nos de dor, mirar ao mañá. Aínda que ti e eu sabemos
que esa fortaleza moitas veces é fachada. E aprender, sempre estar aprendendo.
Eu xa aprendín, a marchas forzadas.
E con todo esto, eu sigo
botándote de menos. Poder subir algunha vez á Levada conversando, ir aos
Milagros, a comida dos domingos, sentarnos no porche da casa ao caír a noitiña…
Pero sei que estás, con papá, en algún lugar, ollándome e protexéndome. As
veces guiándome na túa desconfianza aos meus erros. Tento, “palabrita”, facelo o mellor posible. Como
ti me ensinaches, como a ti che gustaría para que estés (esteades) orgullosos. Para
que cando me miredes, vexades que “non saín tan mal” depois de todo. Gracias.
MOITO MOITO ANIMO PEQUENA
ResponderEliminarEstan descansando, nun lugar onde non hay sufrimento e onde poden estar coa familia e amigos que xa partiran antes ca eles nese viaxe
ResponderEliminarDelicioso tributo, Moniquiña... gracias por existir.
ResponderEliminar